son iki yıldır kendisi mekan olarak araçların kurtuluş istikametine dönüş yaptığı sapağın yakınındaki ağacın altını mekan eylemiştir kendisine.
gülüşü çok sevimli, sohbeti de tatlı olan ve eve geç saatte döndüğüm her seferde sohbet ettiğim bu adam, bir iki kere bağlama üzerine konuştuğumuz için, tambur yerine bağlama getirdiği bir akşam, anfisinin ayarını yapabilmek için beni zorla oturtmuş ve bağlamayı elime tutuşturmuştur.
on yıldan uzun süredir bağlamaya el sürmeyen bir insan olan ben, cızırtılı bir amfiden yayılan berbat müziğim nedeniyle şaşkına dönen insanlar ve onların yaşattığı utanç yüzünden, oralara tekrar gittiğimde tanınmayacağıma inanana kadar, o saatlerde taksim meydanı’ndan uzak durdum.